آسمان هست، ولی فرصت پرواز کجاست؟
بال هایی که به پرواز شود باز کجاست؟
عشق، عمری ست که در سینه ی من مهمان است
زنی آنگونه که شایسته ی ابراز کجاست؟
عشق، در باور من راز بزرگی ست بزرگ
چشم و گوشی که شود محرم این راز کجاست؟
از دلم با گِله پرسیدی و حرفی نزدم
من گریزان شده ام از گِله ها، ناز کجاست!
ای خیالی که دلم در طلبت حیران است!
دل دیوانه ی من باز چه شد؟ باز کجاست؟
بخوان که اشک بریزم کمی به حال خودم
دل شکسته ی من! ای شکسته بال خودم!
بخوان به لهجه ی اشک و بخوان به لحن سکوت
چقدر خسته ام از لحن قیل و قال خودم
اگر رسید صدایت به شور عشق بگو
مرا رها نکند لحظه ای به حال خودم
شب معاشقه قرآن به سر بگیر و بخوان
که رزق گریه بگیرم برای سال خودم
قرار بود من و تو به آسمان برسیم
مرا ببخش که اینگونه خود وبال خودم
::
شبی به لطف علی می رسم به صحن نجف
تمام عمر خوشم با همین خیال خودم
قلم در دست می گیرم ولی ذهنم پریشان است
چه بنویسم از اوصافش؟ که او پیدا و پنهان است
صراط المستقیم و نقطه ی در باء بسم الله
علی تفسیر قرآن نه علی خود روح قرآن است
اگر مولا نخواهد، برگی از شاخه نمی افتد
امیرالمومنین شان نزول باد و باران است
تورق کرده ام تاریخ بیت الله را کامل
فقط مولای ما مولای ما مولود این خانه ست
فقط مولای ما در بستر مرگ نبی خوابید
و ثابت کرد تنها او برای مصطفی، جان است
خدا در آسمان هایش برایش تخت شاهی بست
ولی او در زمین در فکر نان مستمندان است
یتیمان مدینه دردهایش را نمی دانند
دلش لبریز از داغ است با این حال خندان است
اگر انسان علی باشد، دگر ما را چه می نامند ؟!
جهانی کافرند انگار اگر حیدر مسلمان است
::
مرا با یک نگاه لطف خود از غم رها گردان
جهان بی لطف چشمانت برایم مثل زندان است